"Szuflady" 14.05.2011

Po tamtej stronie bytu.
Wspomnienia tam śpią
a ten Świat tak ulotny
oszukał nas.

Dał nam tylko szuflady,
które tak bardzo krzyczą,
by czasem je wysunąć
i wyjąć cząstkę siebie.

Nie wahaj się otwórz drzwi
i zapukaj do wspomnień.
One chętnie Cię przyjmą
w swe skromne progi,
w swoje biedne ramiona Cię wezmą
i pójdą z Tobą na spacer.
Tak wiele pragną
a może niewiele?

Twojej obecności
od czasu do czasu.
Uśmiechną się do Ciebie,
przytulą, ucałują.

W nocy śpią obok nas -
wspomnienia.
Zawsze zwyciężą -
choć o nic nie walczą.
Są nie stąd, są stamtąd -
z drugiej strony bytu.

Aż pewnego dnia
szuflady otworzą się i dla nas.
A potem ktoś
uśmiechnie się do nas
a my pozostaniemy bierni
jako te szuflady
czekające na zwykły gest.

Czekają by czasem je wysunąć
i pocałować kłębuszek włosów,
kłębuszek sierści
i zdjęcie ze spaceru
nad letnim jeziorem.
Czekają - wiem napewno.

Pozostaną po nas szuflady
i uratują nasze jestestwo.
Zatrzymają nas jeszcze chwilę
po realnej stronie bytu,
zatrzymają ślad
niespełnionych marzeń
i słońce tamtych dni,
na koniec łzy i ból i żal
zamykającej się szuflady.

Nikt tego nie wie,

tylko Ty wiesz,

że pływam nad oceanem

wysoko,

tylko Ty wiesz

że pływam w nieskończoności

poza czasem,

tylko Ty wiesz

że pływam teraz

poza nieskończonością

tego czasu, którego

nie ma

i nigdy nie było,

tylko Ty wiesz

że tego czasu nigdy

nie było,

tego czasu,

który inni

tak skrzętnie odliczają -

każdy dzień

i każdą minutę

i każdą sekundę

i tylko Ty wiesz

że Nasz czas

tu nie obowiązuje,

jesteśmy poza czasem

i poza tą przestrzenią,

którą wydumała ludzkość -

że czas to Ziemia

że czas to łzy

i tęsknota

że czas

to narodziny i śmierć.

Jesteśmy poza czasem,

poza wszelką łzą

i cierpieniem,

nie ma Nas tu

i nigdy nie było,

a to co widzieliśmy -

zamalowaliśmy tym

kanwę płócienną

by pozostawić innym

wspomnienie,

że kiedyś Nam się zdarzyło

tutaj być

tu na Ziemi

a potem

odpływamy z powrotem

na Naszą planetę,

gdzie obowiązują

inne prawa,

inny czas

i inna przestrzeń,

bardziej kolorowa,

bardziej radosna,

o wiele piękniejsza

od tej, którą

zastaliśmy tutaj

pod wezwaniem weny,

by tu przybyć na chwilę

i oddać piękno

planety Ziemia,

a teraz wracamy

do naszej galaktyki,

bo czuję tęsknotę

Naszej planety.

Słyszę dzwon kosmosu,

spieszy mi sie,

by zdążyć na statek,

by na czas zdążyć

i zabrać ze sobą

wspomnienia z planety

Ziemia.

Barlinek, 9.10.2018

Zakuta w kajdany urody,

twej nieziemskiej krainy,

wciąż tęsknię do gwiazd twych z nirwany,

dalekiej krainy mych westchnień.

Proxima jest twoje imię

za tobą podążam w myślach.

Tak bardzo trudno cię pojąć

byś mogła istnieć naprawdę

a jednak

gdzieś cię widziałam,

to nie był sen, nie fantazja,

ocean twój pokochałam

i twe trzy gwiazdy.

A teraz łapię chwilę,

by oddać twe piękno

w całości,

by ktoś

kto nigdy tam nie był

mógł szczerze ci pozazdrościć.

A słońce, cóż słońce jedyne

ogrzewa naszą Ziemię,

lecz w twej kolorowej fali ,

widzę aż trzy słońca w oddali.

Barlinek, 8.09.2018